دانلود شهید پژوهی درباره سرگذشت شهید محمد جواد تندگویان

فرمت فایل : word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل :  15  صفحه

مختصری از شرح

در روزگاری كه «جنگ » متن زندگی مردم بود با سینه‌ای لبریز از عشق و اخلاص عقیده به سمت صمیمانه جبهه‌ها رو كرد .
دغدغه بندگی پروردگار نمی‌گذاشت دست روی دست بگذارد و زندگی را با مسیر عادیش طی كند .
وقتی همكارانش او را از «رفتن» منع كردند بانگ برداشت كه «ماجنگ را دوست نداریم اما عاشق ادای تكلیف هستیم »
او خاك خطر خیز جنگ را بر بستر آرامش و عافیت ترجیح داد تا پاسخی بر استمداد حسین – علیه‌السلام – گفته باشد . «تندگویان» نه آن بود كه در برابر تجاوز ، عشق و جوانیش را مضایقه كند و با پوشیدن لباس عافیت ، راه جاده «شمال» را در پیش بگیرد . نه ! او دنیا را «كوچك» كرد و در چشم‌ها «بزرگ» نشست و شهادتش شعله‌ای را در ضمیر جانها افروخت كه هرگز خاموشی نگرفت .
ساده زیستن و مرد می‌زیستن برای ما یك « شعار » بود و شاید هنوز هم برای خیلی‌ها شعار باشد ولی در «جواد» یك صفت ارزشی بود ؛ صفتی كه با قیافه حق خواه او در آمیخته بود و در تمام زاوایای زندگیش رخ می‌نمود .
شهید مظلوم دكتر بهشتی كه شخصیت شایسته «تندگویان» و مكارم اخلاق و مراتب مدیریت او را می‌شناخت فرمود:
«چون بچه‌خانی آباد است او را برای وزارت پیشنهاد كرده‌ام …» از وقتی كه «تندگویان» با پیشنهاد شهید دكتر بهشتی به وزارت نفت منصوب شد او دیگر آرام و قرار نداشت . مرتب به مناطق نفت خیز سفر می‌كرد و وقتی دیگران ، او را دعوت به استراحت می‌كردند متواضعانه می‌گفت :
«وقتی برای استراحت ، فراوان است ، امروز روز عمل است..»
هیچكس ندانست كه «جواد » چه گنجینه‌ای است !
ایده‌آل ترین انسان از هر لحاظ كه حساب كنی «جواد » بود ؛ از لحاظ زهد و تقوا و علم و اخلاق تا رزمندگی و برازندگی در معركه نبرد … و تا پایداری و شهادت طلبی در سلولهای مخوف «بغداد»
«تندگویان» هرگز بر زبان تعریف جاری نمی‌شود . كلمات در تابش شخصیت او آتش می‌گیرند و دود می‌شوند .
این خاک ماست…
اسکلت اما خندان
وزیر نفت رجایی(قسمت اول)
محله ی خانی آباد از دوران قاجاریه شکل گرفت و از آن زمان تا حالا انسان های نام آور زیادی را در خود جا داد. خانه هایی در آن هست که عمرشان به صد سال می رسد و مستأجران آنها سه نسل را در یک خانه اجاره ای سپری کرده اند. در این محله قدیمی کمتر کسی بود محمد جعفر تندگویان را که در بازارچه شاهپور کفاشی داشت، نشناسد. «مردی آرام و اهل مسجد و دعا!» این خصلت پدر بود که محمدجواد کوچک را نیز اهل دین نمود.