گزارش تخصصی:

برطرف کردن ضعف املای دانش آموزان کلاس اول دبستان با استفاده از راه های خلاقانه

فهرست مطالب
مقدمه 4
بیان مسأله 5
اهداف گزارش 6
ارزیابی از وضع موجود 7
گرد آوری اطلاعات 7
الف) شاخص‌های کیفی وضع موجود 7
ب) شاخص‌های کمّی وضع موجود 8
موانع موجود در یادگیری املا 8
بررسی علل غلط نویسی دانش‌آموزان 8
جمع‌آوری داده‌ها 9
ب)نظرسنجی از دانش‌آموزان 10
ج) مشاهده 11
تجزیه و تحلیل داده‌ها 11
پیشینه 12
الف) مبانی نظری: 12
ب) پیشینه‌ی عملی: 14
ارایه‌ی راه‌حل‌های پیشنهادی 15
الف ـ روش‌های تقویت حافظه‌ی دیداری 15
ب ـ روش‌های ابتکاری در جهت تقویت حافظه‌ی دیداری 18
ج ـ روش‌های تقویت اعتماد به‌نفس دانش‌آموزان ضعیف در املا 19
انتخاب راه‌حل‌ها 20
ارزیابی و اعتبار بخشی به راه حل ها 21
ارزیابی بعد از اجرای راه حل ها 21
الف) شاخص‌های کیفی وضع مطلوب 21
مقایشه با شاخص 22
نقاط ضعف 23
نقاط قوت 23
نتیجه‌گیری 23
پیشنهاد و راهکارها 25
فهرست منابع 26

مقدمه
همه‌ی ما دوران تحصیل و مدرسه‌ی خود را خوب به یاد داریم. کلاس‌های پرجمعیّتی که هر نیمکت با زحمت سه دانش‌آموز را در خود جای می‌داد. زمانی که زنگ املا فرا می‌رسید، معلم می‌گفت: «بچّه‌ها! نفرات وسط هر نیمکت بیرون بیایند و روی زمین بنشینند. بچًه‌هایی هم که در نیمکت‌ نشسته‌اند، کیف‌هایشان را روی نیمکت بگذارند. سرمیزی‌ها سر میز. ته میزی‌ها هم ته‌میز» کوهی از کیف بر روی میزها قرار می‌گرفت تا مبادا دانش‌آموزی سرخود را حرکت دهد و چشمش به املای دیگری بیفتد. سپس معلم با حالت دستوری و کلمه به کلمه، متن املا را می‌خواند.
هنوز هم با گذشت سال‌ها، حتّی با تغییر کتاب‌های درسی، باز هم شاهد برگزاری چنین املاهایی در کلاس درس هستیم. این موضوع باعث تعجّب است که با وجود این همه تغییرات، باز هم به شکل سنّتی به دانش‌آموزان املا می‌گوییم؟ آیا واقعاً روش دیگری برای گفتن املا وجود ندارد؟ چرا سعی نمی‌کنیم در درس املا به شیوه‌هایی نو و جذّاب‌ هم توجّهی داشته باشیم؟ اصلاً چرا روش‌های سنّتی را کنار نمی‌گذاریم؟ مگر نه این است که ما بایستی این نونهالان باغ مدرسه را برای روزگاری جز روزگار خود تعلیم ‌دهیم و تربیت ‌کنیم.آیا تاکنون از خود آنان پرسیده‌ایم تا چه اندازه به این روش‌ها علاقه‌مند هستند؟
چرا زنگ املا در برخی مدارس به زنگی خشک و بی‌روح تبدیل می‌شود و هزاران چرا و دریغ دیگر! آیا فکر نمی‌کنید که دیگر زمان آن رسیده است که باور و نگاهمان را نسبت به درس املا تغییر دهیم؟ دانش‌آموزانمان را باور کنیم؟ به فکر شکوفایی خلّاقیّت آنان باشیم و از املا گفتن سنّتی بپرهیزیم و آن‌ها را از این گرداب توالی و تکرار برهانیم؟